نجم جي دال جي ڇا ڳالهه
“ائين ڪيئن ٿيندو. اندر ته اچو پروفيسر ڀٽو صاحب ويٺو آهي. هو توهان جي اچڻ جو ٻڌي ترسي پيو آهي.” نجم ٻڌايو ۽ آئون ننڊ تي جاويد ڀٽو جي ڪچهري کي اوليت ڏئي ويهي رهيس. هڪ دفعو وري سنڌ جون ڳالهيون، سنڌ يونيورسٽي جون ڳالهيون، يونيورسٽي جي پروفيسرن ۽ شاگردن جون ڳالهيون، جاويد جي دوستن: پروفيسر فريد الدين شيخ، آغا رفيق، اياز مغيري، عاصم آخوند ۽ ٻين جون ڳالهيون شروع ٿيون ته کٽن ئي نه، رات جا ٻارهن وڃي ٿيا. نجم اٿيو، پاڻيءَ پسيو ڀت ۽ سائي مڱن جي دال رڌي آيو. ڏاڍي وڻي. بک به ڏاڍي هئي، سڀ کائي وياسين. ديڳڙن ۾ نه دال بچي نه چانورن جو ڪڻو. نجم کي چيم ته اهڙو سٺو بورچي آهين ته ڪونه، دال ۾ ڇا وڌئي؟ چوي ڪجهه به نه. چيومانس هن کان اڳ به ساڳي دال رڌي اٿئي، هن ڀيري واهه جو سواد ۽ خوشبوءِ هئس. ڪو ڪنور ڪيوب يا ڪو مسالو ضرور وڌو هوندءِ. چوي “ڪجهه نه بک جي ڪري وڻي اٿانوَ.” صبح جو اٿي نيرن لاءِ ڊبل روٽيءَ تي مکڻ هڻان ته مکڻ لڀي نه. نجم هي ريفريجريٽر جي رئڪ ۾ Land o Lakes جي مکڻ جي دٻي پيئي هئي، ڪيڏانهن وئي؟
“سائين ان بدران ڊبل روٽيءَ تي پنير هڻي کائي ڇڏيو. ان مکڻ ۾ مون رات دال رڌي ڇڏي.” نجم شيو ڪندي واش روم مان رڙ ڪئي.
“هلا ٿئي! اها ڳالهه ڪر. آئون به چوان ته ههڙي خوشبودار دال پهرين ته ڪڏهن نه ٿي.”