ايمرجنسيءَ ۾ ائٽلانٽڪ ڪراس نه ڪندس
“مون کي پڻ ائين لڳو ٿي، پر هاڻ ڀلي هي اسپيشلسٽ پنهنجي راءِ ڏين.” ڊاڪٽر چيو.
بلڊ پريشر، ٽيمپريچر يا ٻيو ڪجهه جيڪو هن کي تپاس ڪرڻو هو، سڀ نارمل نڪتو. ڪجهه هن جي رپورٽ ڪري ڪجهه آمريڪن ڊاڪٽر جي ڏڍ تي، جيڪو هن فيملي جي بلڪل پٺئين سيٽ تي ويٺل هو، جيئن آئون هنن جي اڳئين سيٽ تي، فلائيٽ کي پنهنجي پروگرام موجب هلڻ لاءِ اوڪي ڪيو ويو. نڀاڳي ايئر هوسٽس جنهن هي سڄو ممڻ مچايو، ان وري مٿي جي سور جي به گوري نه آندي ۽ ساڳي وقت ٻار جي ماءُ به حالتن سان سمجھوتو ڪري ماٺ ڪري ويهي رهي. مٿي جي سور يا الٽيون بند ڪرائڻ جي گوريءَ بدران ماڳهين هنن کي پرديس ۾ لهڻو ٿي پيو. اڃان به پنهنجو وطن ڪراچي هجي ها ته به هڪ ٻه ڏينهن ترسي پوءِ وري سفر ڪرڻ سولو ڪم هو، دبئي جهڙي پرديس ۽ مهانگي ملڪ ۾ هي هيترا ڄڻا ڪٿي سامان کڻي هوٽلن ۾ رلن ها ۽ کين وري ڪڏهن آمريڪا وڃڻ لاءِ ايتريون سيٽون خالي ملن ها. اهو لکڻ وسري ويو ته پهرين ڊاڪٽر تپاس کان اڳ کين لهڻ لاءِ وارننگ پڻ ڏني، جنهن تي پوڙهي سس ۽ سهري دبئي ۾ لهڻ کان احتجاج ڪيو، ته نه فقط ڊاڪٽر بلڪه ڀر ۾ بيٺل جهاز جي پائلٽ به چڙ مان کين اهو ئي چيو ته آئون توهان جي ڪري ٻين ٽن سؤ مسافرن کي ته نه رلائيندس. ايمرجنسي واري صورت ۾ آئون ڪڏهن به ائٽلانٽڪ سمنڊ ڪراس نه ڪندس.