ڌاڳا ٻَڌا وڻن کي
دل ٻُڌائِي اکين کي، اهڙي آکاڻي
پنبڻين مان پاڻي، آيو ڳَلنِ ڳوٺَ ڏي
ماڻهن مُنجهائي ڇڏيو، ڪنهن نه ڪيو دادُ
عشق بڻيو اُستاد، رولاڪيءَ جي راهَه ۾
اچي ويٺو اندر ۾، اهڙو جادوگر
جنهن جو هر منتر، پيڙائي ٿو پيار ۾
ويجهو اچي هوءَ جو، پري ٿي ويئي
اندر ۾ ڪيئي، رهجي ويون ڳالهڙيون
ڳُجهارت ڳوڙهن جي، توکان ڪونه ڀڳي
منهنجي دل ڀڳي، تُنهنجي هڪڙي لفظ سان
اَڄُ به راج گهاٽ تي، تنهنجو اوسيئڙو
ڪٿان ڪو ليئڙو، اچين، پائي اوچتو
ڌاڳا ٻَڌا وڻن کي، رنگبرنگي مون
موٽي ايندين تون، جوڳيءَ ٻڌايو مونکي