شاعر جي مرضي
شاعر جي مرضي آ، چاهي
ڪاڳر تي هُو جيڪي لکي.
پنهنجي دل جو قصو لکي
يا دنيا جو حصو لکي.
پوپٽ، گُلَ، پکي ۽ پاڻي
خواب ـــ ڪهاڻي
ساڳئي پُراڻي.
رُسي ويلَ جي ڪائي نشاني
ٿوري ڳالهه تي ايڏي دُوري
ڪا لاچاري، ڪا مجبوري
جنهن جي وئي کانپوءِ لڳي هئي
کيس حياتي، ڄڻ اڻپوري.
ڌرتي ۽ آڪاس جون ڳالهيون
يا، سي راتيون
جن ۾ تنها درد جليو هو
تن راتين جو ماتم لکي
اندر ۾ جو نئون ڦُٽو هو
سو غَمُ لکي
شاعر جي مرضي آ، چاهي
ڪاڳر تي هُو جيڪي لکي.
يا هُوءَ پياسي تنها هرڻي
جنهن جي پويان ڪيئي شڪاري
تنهن هرڻيءَ جو درد لکي.
زخمي مور جو نوحو لکي
يا هُو ڪوئي دوهو لکي
جنهن ۾ ماءُ جي دانهن سمائي
جنهن جي پُٽَ کي ڪير الائي
کڻي ويا ها
هڻي ويا ها
ماءُ جي سيني ۾ ڄڻ ڀالو
جنهن جي اکين ۾ ڪوئي اُجالو
رهيو نه آهي.
درد سمورا دل ۾ سانڍي
پئي جيئي ٿي
ڪنهن کي ٿي پر، ڪين ٻُڌائي
ماءُ به ڌرتيءُ جهڙي آهي.
شاعر جي مرضي آ، چاهي
ڪاڳر تي هُو جيڪي لکي
درد جو ڪوئي حوالو لکي
يا بس هُن جو نالو لکي
جيڪا هن کي
تنهائيءَ جو تحفو ڏيئي
خبر نه آهي ڪيڏانهن ويئي؟!