شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

شاعر جي مرضي

شاعر جي مرضي

شاعر جي مرضي آ، چاهي
ڪاڳر تي هُو جيڪي لکي.

پنهنجي دل جو قصو لکي
يا دنيا جو حصو لکي.
پوپٽ، گُلَ، پکي ۽ پاڻي
خواب ـــ ڪهاڻي
ساڳئي پُراڻي.
رُسي ويلَ جي ڪائي نشاني
ٿوري ڳالهه تي ايڏي دُوري
ڪا لاچاري، ڪا مجبوري
جنهن جي وئي کانپوءِ لڳي هئي
کيس حياتي، ڄڻ اڻپوري.
ڌرتي ۽ آڪاس جون ڳالهيون
يا، سي راتيون
جن ۾ تنها درد جليو هو
تن راتين جو ماتم لکي
اندر ۾ جو نئون ڦُٽو هو
سو غَمُ لکي
شاعر جي مرضي آ، چاهي
ڪاڳر تي هُو جيڪي لکي.

يا هُوءَ پياسي تنها هرڻي
جنهن جي پويان ڪيئي شڪاري
تنهن هرڻيءَ جو درد لکي.
زخمي مور جو نوحو لکي
يا هُو ڪوئي دوهو لکي
جنهن ۾ ماءُ جي دانهن سمائي
جنهن جي پُٽَ کي ڪير الائي
کڻي ويا ها
هڻي ويا ها
ماءُ جي سيني ۾ ڄڻ ڀالو
جنهن جي اکين ۾ ڪوئي اُجالو
رهيو نه آهي.

درد سمورا دل ۾ سانڍي
پئي جيئي ٿي
ڪنهن کي ٿي پر، ڪين ٻُڌائي
ماءُ به ڌرتيءُ جهڙي آهي.
شاعر جي مرضي آ، چاهي
ڪاڳر تي هُو جيڪي لکي
درد جو ڪوئي حوالو لکي
يا بس هُن جو نالو لکي
جيڪا هن کي
تنهائيءَ جو تحفو ڏيئي
خبر نه آهي ڪيڏانهن ويئي؟!