عشق جي آرسي
عشق جي آرسي تو آ وڪڻي ڇڏي
بس گُذارين پيو کوکلي زندگي.
ڪيڏو خالي تُون اندر کنيون ٿو وتين
شڪ جو ٿو رهين تون سدائين شڪار
ڪين ڪنهن کي به آڇيو ڪڏهن تو آ پيار
نه ڪنهن جو ڪيو تو ڪڏهن انتظار
جي به جملا چوين لُوڻ جهڙا لڳن
تون ٻين جي خوشيءَ ۾ نٿو خوش رهين.
ڪنهن مسافر ڀُليل جو نه رستو ٿئين
ڪيڏو سستو ٿئين.
ڇانوَ ڪنهن جي مٿان تو ڪڏهن ڪانه ڪئي
سڀ کي اَرپي آهي تو اِها ڌرتتي
ذات پنهنجيءَ منجهان ڪين آجو ٿئين
ماڻهو ڇا جو ٿئين.
توکان بهتر لڳن ٿا هُو اُجرا پکي
وڻ جي ٽاريءَ تي جي
ويهي ڪنهن جي گِلا هُو ڪڏهن ڪين ڪن
جي به ٻوليون چون
پيار جو ئي سنيهو اُهي ٿيون هجن.
ڪاش تُون به هجين ها ڪو اهڙو پکي
اڙي آدمي!