قيدياڻيءَ جي عيد
ڪيئي سالَ گُذري ويا جيل اندر
ڪٿان ڪو نياپو سنيهو نه آيو
نه ئي ڪنهن عنايت ملڻ جي ڪئي آ
لڳي هرڪو رشتو، پَرايو، اَجايو
اِهائي اذيت اُجاڙي وئي آ.
خبر ناهي ڪهڙو حياتيءَ جو رستو
اکين جي اڳيان بس رُڳو ئي رئي آ.
ڪهڙو سالُ آهي ۽ تاريخ ڪهڙي!
اسان جو اُهوئي ميرو حالُ آهي
اسان لاءِ آهن سڀئي ڏينهن ساڳيا
هي ناتا ۽ رشتا، لڳن ڄڻ ته دوکا.
سڀني مُندن جو آهي رنگُ ڪارو
هي بي رنگ، ڌُنڌلا، سڀئي ڏڻ ساڳيا
همرچا، جمالا، هي ماضيءَ حوالا
پرينءَ تائين پُهچڻ جو ناهي ڪو چارو
آهي دُور تائين ڏکن جو ڪنارو
ديوارن جي پويان
اسان جون هي آهون
صدائون نه بڻيون.
هتي ڪنهن خوشي کي
اچڻ جي اجازت ڪڏهن ناهي ملندي
جتي آهي هر پل ڪو ٽانڊن تي ماتم
اُتي عيد ڪهڙي؟!