شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

سمنڊ ڇو سُڏڪا ڀري ٿو؟

سمنڊ ڇو سُڏڪا ڀري ٿو؟

اي فاعلاتن جا فقير!
تون ڪڍي هڪڙي لڪيرَ
روز پيو اُن کي ڪَٿين
ڪين ٿو اڳتي پَسين
سا به ڪهڙي شاعري؟!
تو ڪڏهن آهي ڏٺي ڪا
ڀؤنر جي گُل کي چُمي
وار کولي ۽ هوا جا
وڻَ سان آهي ڳالهه ڪئي
تو ڪڏهن آهي ٻڌي سا
۽ مٽيءَ سان مينهن ڪڻين
جا ملي سرهاڻ ڪئي
تو ڪڏهن محسوس ڪئي.

اي فاعلاتن جا فقير!
تو ڪڏهن هُن چنڊ سان
آهي ڏٺو تنها رُلي
سمنڊ ڇو سُڏڪا ڀري ٿو؟
اَچُ ڪنارن کان پُڇي.
تون اکين جي ڍنڍَ ۾
هڪڙو ڀيرو ڏِسُ ٻُڏي
پوءِ پوي توکي پتو
ڇا ٿيندي آ شاعري
ڇا ٿيندي آ عاشقي
ڇا ٿيندي آ زندگي
اي فاعلاتن جا فقير!