ڪڏهن ته روهڙيءَ آءُ
هونئن ته هن آدم جو، پورو آهي حال
عشق اچي ابدالُ، ڪري ٿو اِنسان کي
ڪيڏانهن ويو ماڻهپو، اچو ته ڳوليون گڏُ
متان ڪوئي سڏُ، ٻُڌي هُو موٽي اچي
انا تنهنجي اندر ۾، فنا جو سامانُ
دل جو روشندان، کولِ ته ملئي سوجهرو
مندر ۾ ڪهڙو ويو، مسجد ۾ هو ڪيرُ
گُهري ٿي لطيف جي، ڌرتي سڀُ جو خيرُ
ڌوئي ڇڏِ هي مير، اندر مان اِنسان تون
صوفي! تنهنجي ديسِ ۾، ساڳيو آهي انڌيرُ
جتي به رکجي پيرُ، اُتي جاڳي نانگ ٿو
بيدل جي درگاهه تي، ڪڏهن ته روهڙيءَ آءُ
پٽ تي ويهي کاءُ، ننگر ڪنهن فقير سان
بُلڙي شاهه ڪريم جي، بيدل جي روهڙي
پريت نه ٿي پوڙهي، عاشقيءَ جي پنڌ ۾