شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

ڀلو سڀَ جو ديس

ڀلو سڀَ جو ديس

ڏسندا رهيا ڳوٺ جا، ٻارَ هُو حسرت مان
ڪيڏن سالن کان، بند پيل اسڪول کي

بابا! هن اسڪول کي، ڪڏهن کوليندا؟
ڪيسين روليندا، اسان کي اوڙاهَه ۾؟!

علم ۽ ادراڪ جا، روشن ٿيندا گسَ
ڏاها ڏيندا ڏسَ، اسان کي شعور جا

پڙهن سندس ڳوٺَ ۾، پٽَ تي ويهي ٻارَ
لُٽائيا ڀوتارَ، ڪيئي لک شڪارَ تي

ڀلو سڀَ جو ديس آ، او بابو بنارسي!
ڪوئي ڳالهائي عربي، يا اردو فارسي
رهندي آرسي، مون لاءِ ٻولي شاهَه جي

آهي علم شعور سان، ماڻهپي جو مانُ
کوليندا احساس جو، هرهنڌ روشندانُ
آهن سرگردان، ڏاها پنهنجي ڏيهَه جا