موهن دڙي جا آدمي
اکيون مهٽي آسرا، ڀاڳين جا جاڳيا
اوندهِه ۾ ساڳيا، آهن سڀئي ڳوٺڙا
ڀلي رک تون پاڻ وٽ، چانڊوڪيءَ چارا
ڏي ڪجهه ستارا، اسان جي اونداهَه کي
خوابن جون هڙون ٻڌي، سنبريا ڀاڳن ڏي
ڏاند گاڏيءَ تي، موهنَ دڙي جا آدمي
سدا رهن ٿا ڳڀرو، درد نه ٿيا پوڙها
سُڏڪا ۽ ڳوڙها، ڪڏهن ويندا لوڪ جا؟!
پگهر سُڪي ڪين ٿو، پڙهجي ڪيئن ڪتاب؟
سڄي رات عذابُ، بجليءَ جي اکٻوٽَ ۾
بک، بيماري، بدحالي، غربت جي لڪير
ساڳي ئي تصوير، ڇو مصور! سنڌ جي؟