شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

موهن دڙي جا آدمي

موهن دڙي جا آدمي

اکيون مهٽي آسرا، ڀاڳين جا جاڳيا
اوندهِه ۾ ساڳيا، آهن سڀئي ڳوٺڙا

ڀلي رک تون پاڻ وٽ، چانڊوڪيءَ چارا
ڏي ڪجهه ستارا، اسان جي اونداهَه کي

خوابن جون هڙون ٻڌي، سنبريا ڀاڳن ڏي
ڏاند گاڏيءَ تي، موهنَ دڙي جا آدمي

سدا رهن ٿا ڳڀرو، درد نه ٿيا پوڙها
سُڏڪا ۽ ڳوڙها، ڪڏهن ويندا لوڪ جا؟!

پگهر سُڪي ڪين ٿو، پڙهجي ڪيئن ڪتاب؟
سڄي رات عذابُ، بجليءَ جي اکٻوٽَ ۾

بک، بيماري، بدحالي، غربت جي لڪير
ساڳي ئي تصوير، ڇو مصور! سنڌ جي؟