شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

امير خسروءَ جي مزار تي

امير خسروءَ جي مزار تي

دهليءَ ۾ عظيم شاعر
امير خسروءَ جي مزار تي
حاضر ڀريندي
سندس تُربت وٽ
مان نهايت عقيدت سان بيٺو رهيس.
اوچتو مون کي،
علاءُ الدين خلجيءَ جي شانَ ۾ لکيل
سندس قصيدي جون
هي سِٽون ياد آيون:
”هُن جي تلوار
ڪڏهن به مياڻ ۾ اُڃايل نٿي رهي
پر کوپڙين جي پيالن سان
سيراب ٿيندي رهي ٿي.
تون سدائين تخت تي ويٺو رَهُه
مان توکي دائمي بقا لاءِ
مخصوص ڪيان ٿو“.
پوءِ منهنجن ڪنن ۾
رُوپا ماڙيءَ جي راڻين جون
رڙيون گونجڻ لڳيون
۽ دُعا لاءِ کڄندڙ هٿ
پنهنجو پاڻَ رُڪجي ويا.