شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

قديمي ڳوٺ جو نقشو

قديمي ڳوٺ جو نقشو

ڪيڏا هي اروڙ جا، ڊڄن ٿا آثار
بلڊر، ٺيڪيدار، ڳڙڪائن ٿا ٽڪريون

ڪرينون ڳهي ويون، ڪچو گهرُ هرڪو
بيهي بلڊر مافيا، ڏٺو ٿي رؤنشو
ڊهي ويو نقشو، قديمي هڪ ڳوٺ جو

سدائين سرڪار سان، سَرها صنعتڪارَ
مونجهارن جا بارَ، ساڳيائي مزدور تي

زندگيءَ جو گيت هُو، ڳائڻ نٿو ڏي
تارون هر ڪنهن ساز جون، ٽوڙي ٿو ڇڏي
منگتو ٿو سڏي، نفرت مان فنڪار کي

سهڪي ساهُه کڻي پيو، سکڻو هيءُ سماج
جتي آ ماڻهوءَ جو، ماڻهو ئي محتاج
تڏهن احتجاج، ڪڏهن ننڊ نٿو ڪري

واپارين جي شهر ۾، اُجڙيل عاشقي
نانگڻ نرتڪي، ناڻي تي نچي پئي