ڄارَ ۾ پنڇي اڪيلو مان هجان
آسماني رنگ جو پهري وڳو
ڪنهن سمي آئي هئي هوءَ جل پري
وارڙن ۾ ڪي گهڙيون ڏيئي پناهَه
چار ڳالهيون چاهَه جون مون سان ڪري
درد جا تحفا ڏئي، ٿي وئي پري
اڄُ به دل ۾ ياد هُن جي ٿي ٻري.
ڪيترا آزاد آهن هو پکي
ڄارَ ۾ پنڇي اڪيلو مان هُجان
ڄڻ ته ڪائي سِيڙهه آهي ساهَه ۾،
ڪو به ناهي جنهن ڏي منُ ڇڪجي وڃي
ڪيترا اَنبوهَه آهن راهَه ۾.
واٽَ جا ٿا وڻَ جُهڪي مون کان پُڇن:
”دردُ هي توکي ڪٿان آهي لڳو؟!“
ڪيتريون مايوسيون آيون مگر
آسَ اندر ۾ اِها اُڏري پئي:
ناوَ هُن جي اوچتو ايندي ڪڏهن
راهَه ۾ هُن لئه وڇائي انتظار
مان نديءَ جي گهاٽَ تي بيٺو اڃان
ٿو اُنهيءَ جي سارَ جو سوريان سڳو.