کڙڪيو دروازو
جتي پنهنجي تنهائي، مون هئي ڪالهه ڇڏي
اُتي عشق اڏي، آهي هڪڙي جهوپڙي
ڇا، هِي جيونَ فلسفو، سوچيو آهي تو
هر هنڌ حادثو، تنهنجي پٺيان ٿو هلي
پکين کان ئي اڳ ۾، جاڳي ڏٺو مون
مايوسيون سوچون، ويون وڪوڙي مونکي
جاڳڻ وارا جيلَ ۾، سُتن سلطاني
هٿنِ حيراني، پنهنجن ئي لڪيرن تي
مون کي اهڙي شخص جو، ڪو ڏيندا ڏسُ پتو
وڇڙي ويو جيڪو، آهي پنهنجو پاڻ کان
ڪڏهن ويهي پاڻ سان، سڄي رات گُذار
دل جا ڏيئا ٻار، آهن اُجهامي جي ويا
ڪوئي اُتي ڪو نه هو، کڙڪيو دروازو
ڪوئي گُل تازو، رکي هليو هو ويو
ڪهڙا ٿو وٺين رستا
ڪجھه ترس هتي رمتا!
هي ديسُ دُکي آهي
سڀ راڳ وڇوڙي جا
۽ درد سڄي ڪوَتا
هي ديسُ دُکي آهي
هر چيز مهانگي آ
احساس مڙئي سستا
هي ديسُ دُکي آهي
شاعر ۽ مصور جي
ڪهڙي آ هتي مڃتا
هي ديسُ دُکي آهي
چند ماڻهو هندورن ۾
جهوريءَ ۾ آهي جنتا
هي ديسُ دُکي آهي