ايڌيءَ جو پينگهو
ماڻهن جا ٿيندا وڃن، لوڻياٺا لهجا
مٺي پاڻيءَ جا، آهن کُوهه سُڪي ويا
مسيحائي ماڻهپو، ڪنهن ڪنهن سعادت
هيڻن جي حالت، بهتر ڪرڻ بندگي
جيون! تُنهنجي مُٺِ ۾، آهيون ڄڻ بوتا
توسان سمجهوتا، ڪيڏا ڪرڻا ٿا پون
ڪڏهن خوشين ڀُلجي، ڪين پاتي جهاتي
پنهنجي حياتي، تيل پاڻي ٿي وئي
آئيندي جي اِنسان جو، روڪيو نه رستو
ايڌيءَ جو پينگهو، اُنهيءَ کي سڏي پيو
ڀلي ڏوهَه ثواب تي، ويهي تُون ويچار
پهريان پاڻ اُجارِ، آئينو احساس جو
گهڻوئي ميڙيو اٿئي، ڪجھه ته پٽِ ساهي
چاڙهي ۽ لاهي، آهي ساڳيءَ راهَه ۾