آهي مرضي ڏاتِ جي
دل چوي ٿي منهنجي، ٻيهر ٻارُ ٿيان
ڀنڀورين پٺيان، ڊوڙان باغن ۾ وڃي
ڪوئي آهي ٻيو به، منهنجي اندر ۾
جيئن ڪا مندر ۾، رکيل ڪائي مورتي
شام سان گڏ شاعري، مون ڏي اَڄُ آئي
ڪاڳر تي وائي، ڇڏي هُوءَ هلي وئي
ڪڏهن ڪڏهن پاڻ کان، وسري وڃان ٿو
ها مان مڃان ٿو، ڪيئي ڪوتاهيون مون ۾
آهي مرضي ڏات جي، ترسان راهَه ڏِسان
ڀرجي اچن ڪڪريون، روئان پوءِ لکان
ويٺو آئون سڪان، ڪڏهن هڪڙي سٽ لئِه
جايون جوڙي دلين ۾، ناهي هُن کي گهرُ
کولي ٿو تخليق جو، سونو روپو دَرُ
مُرڪي ٿو ڪاڳر، شاعر لکي ٿو جڏهن