ڪفن ايڌيءَ جو مليو
ٿڌي ڪارِ جي دريءَ مان، ڏٺو سرمائيدار
ٽاڪَ منجهند جو ٻارَ، ڌڻن پٺيان ٿي ڊُڪيا
فوٽ پاٿ تي ويٺل، سوچي ٿو مزدور
مون کان ماني دُور، ڇا لئه ٿيندي ٿي وڃي؟
آيا گولين سامُهان، رُلندي رستن تي
پنهنجن خوابن کي، ڪفن ايڌيءَ جو مليو
هيءَ ڌرتي چاهي ٿي، بدحاليءَ کان آجپو
عزت ساڻ ڳڀو، ملي هر اِنسان کي
لينڊ ڪروزر گاڏيءَ مان، لهي ٿو اڳواڻ
ورڪر جو پهراڻ، ساڳيو ڦاٽل ٿو رهي
طاقت وارو فلسفو، جُڳن کان جاري
بگهڙ سان ياري، ڪيسين رهندي رڍَ جي؟
لکندو هو اخبار ۾، برڪت علي آزاد:
”سامراجي برباد، دنيا مان ٿيندا ڪڏهن؟“