شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

ملاحن جي درد جو نوحو

ملاحن جي درد جو نوحو

سائين!
اسان جي منڇر کي
يرقان ٿيو آ،
کيس بچايو.
زهريلي پاڻيءَ منجهان
مفلسي بُڙڪي ٿي
ڪنول مرجهائجي ويا آهن
ديسي ۽ پرديسي
سڀئي پنڇي
اُڏامي ويا آهن.
مڇيون ته هاڻِ
خوابن ۾ به نٿيون اچن.
سجَ جي تکي اُسَ
۽ ستارن جي ڇانوَ ۾
اسان مُهاڻا
فقط ڏکن جا ڄارَ
اُڻندا رهون ٿا.
اسان جون اکيون هاڻِ
رنگن ۽ موسمن جو فرق
نٿيون ڪري سگهن.
آوازن ۽ هنگامن جي
هن دنيا ۾
ملاحن جي درد جو نوحو
ڪير ٻُڌي؟!
ٻار وساري ويٺا آهن
رانديون ۽ هو جمالو.
سائين!
اسان جي منڇر کي
يرقان ٿيو آ
کيس بچايو.