اُلڪا عُمر ڪوٽ جا
جرڳا، ٿاڻا، ڪورٽون، بي واها اِنسانَ
چيڀاٽيل ارمانَ، ڀوتارن جي راهَه ۾
روز وڃي ٿو ڦهلبو، دونهين وانگر ڀَؤُ
بندوقن جو ڍَؤُ، الائي ٿيندو ڪڏهين؟
اسان پنهنجون ٻين کي، ڏنيون سي واڳون
ٻيڙيءَ کي واڳون، آهن پهتا ويجهڙا
جهيڻا ٿين شالَ هي، هٿيارن جا هڏَ
هتيارن جا سڏَ، اڃا آهن موت کي
وئي ٻڍيءَ جي لٺ کي، اُڏوهي کائي
بيٺي آهي قطار ۾، پيئندي توائي
ڪيڏي رُسوائي، بيت المال جي درَ تي
روڪين ٿا راهون، اڄُ به احتجاج جون
اُلڪا عُمرڪوٽ جا، جوهيءَ جون آهون
ڌرتيءَ جون دانهون، ٻوڙا ٻُڌن ڪين ٿا