اڃان هيءَ سُونهن ٻوڙي ٿي
وري اَڄُ يادگيرين جا
ذهن تي جُهڙ تري آيا
ڪٿي آهين، پتو ناهي!
اِئين ئي تو وساريو آ
وساريو مينهن ڄڻُ ٿرَ کي
وئي ڳڙڪائي ڄڻ گهرَ کي
صدين جي آهي ويراني
لڳي ويو دل کي آ تالو
حوالو هو فقط تُنهنجو
اُهو ئي ڄڻ ته کسجي ويو
ڪڏهن مون ڪين هو سوچيو
ته ملندي هيءَ اڪيلائي
پنهنجي ئي شهر جا رستا
سڀئي ٿي اوپرا ويندا.
لکيا جي مون هُيا تو لئه
اُهيئي شعر اَڄُ مون کان
پُڇن ٿا ڏس پتو تُنهنجو
هوا کي مان ڪٿي ڳوليان!
خبر ناهي جواني ڇو
ٻُڌائڻ کان سِواءِ تو جان
هلي ايئن اوچتو ويئي.
هٿن ۾ زلزلو آهي
سوين پيا گُهنج چهري ۾
تڏهن به رُوح ساڳيو آ.
اڃان هي سازُ موهي ٿو
اڃان هيءَ سُونهن ٻوڙي ٿي.
ٻاريو جو تو هُيو منَ ۾
اهوئي عشق جو ڏيئو،
اڃان تائين ٻري ٿو پيو
اڃان تائين ٻري ٿو پيو.