دريءَ جي شيشي مان
گهر ئي ناهي مونکي، ڏس پتو ڇاجو
ڪڏهن ته ياد ڪجو، منهنجي رولاڪيءَ کي
مونکي هڪڙو وڻ ۽، ٻيو سکي! پکي ڏي
دل تي رکي ڏي، ڌرتيءَ جهڙو پيار تون
مونکي گهرجي ڪين ٿي، ڪا مِيري اميري
ڏي تون فقيري، مونکي پنهنجي دَر جي
ڪالهه توسان ڪير هو، توکان ڪيئن پُڇان
اندر منجهه لُڇان، پيو انهيءَ شڪَ تي
دريءَ جي شيشي مان، مُرڪ اُماڻي تو
منهنجو ڏينهن سڄو، گُذريو ان سُرور ۾
ويڙهيل هيو ننڊ ۾، سارو ننڍو کنڊُ
جاڳيو پئي چنڊُ، تُنهنجي منهنجي گهر مٿان
مونکان پڇيو شاعريءَ، تُنهنجي باري ۾
دل جي جاري ۾، ڏيئو ڄڻ ته ٻري پيو