ديس دکي درويش جو
ديس دکي درويش جو، زخمي فلسطين
سڄو ئي غمگين، آهي اِن انياءَ تي
سمجهائي يزيد ٿو، دهشت جو دليلُ
خنجر اسرائيلُ، انسانيت جي ڪُکِ ۾
سوچيان ٿو مان سنڌ تي، سامُهون جڳُ جهانُ
مون لاءِ هر اِنسانُ، آهي پنهنجي ڀاءُ جيان
سڀ کان سڃاتو، پهريان پنهنجي درد کي
ڳانو پنهنجي ديسَ جو، ڳچيءَ ۾ پاتو
پنهنجو ئي ڄاتو، دنيا جي مظلوم کي
توڙي هر ڪنهن ديس جو، الڳ الڳ اُلڪو
ساڳيو ئي سڏڪو، آهي هر اِنسانُ جو
موت جهڙي ماٺِ ۾، ايمبولينس جي ڪُوڪَ
ڇا ڄاڻي بندوق، اِنسانن جي درد کي
ڊيڄارنِ ٿا پاڻ کي، وک وک ڊريڪولا
ڪڏهن هي رولا، لهندا آخر لوڪَ تان