شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

مورن جا کنڀ

مورن جا کنڀ

رسول ميمڻ
جڏهن سکر کان ننگر پارڪر پهتو
ته شام جي چُنري
ڦهلجي چُڪي هئي
ڪارونجهر هُن جي آجيان ڪئي
۽ ساڻس شيخ اياز جي تعزيت ڪئي.
رات جو هُن خواب ۾
”اوشا جي آشا“ ۾ ڀٽڪندڙ
”چچريل زندگين جا قافلا“ ڏٺا.
هن روپلي ڪولهيءَ کي
سوريءَ تي لٽڪيل ڏٺو
۽ پوءِ مسڪين جهان کوسي جي
مس ڪُپڙيءَ مان قلم ٻوڙي
هُن ”امن جي نالي“ هڪ گيت لکيو،
جنهن کي موهن ڀڳت ڳائڻ لڳو.
جنهن ڏينهن هُن اسپتال ۾
هڪ زخمي مور جي ٽنگَ تي
پٽي ٻڌي هئي،
اُن رات، هن هڪ وائي لکي هئي.
هو اڪثر شامَ جو
ڪارونجهر پٺيان لهندڙ سج کي
ڏسندو آهي
۽ ڪنهن کي ياد ڪندو آهي
پنهنجي ڊائريءَ ۾
مورن جا کنڀ
۽ ٿري لفظ گڏ ڪندو آهي.



* رسول ميمڻ جي سکر کان ننگر پارڪر اسپتال بدلي ٿيڻ تي لکيل
* رسول ميمڻ جي ڪتابن جا نالا ڏنگين ۾