اَڄُ به کڄن مارئيون
ڀنڀورين جي پوئتان، ڪٿان ڊوڙن ٻارَ
ڀؤنڪن ٿا هٿيار، اڃا ته پنهنجي ديسَ ۾
آهي ٿيو اِنسان جو، ڪيڏو سستو رتُ
ڄڻ ته ڪوئي ڀتُ، ورهائجي خيرات ۾
گهُمي ٿو هر جاءِ تي، دهشت جو راڪاسُ
آهي چنڊُ اُداسُ، انسانيت جي لاش تي
اَڄُ به کڄن مارئيون، اَجهو نڪا اوٽَ
ڪيئي عُمرڪوٽ، اڏيل آهن سنڌ ۾
برتريءَ جي ڊوڙَ ۾، هيڪاندا هٿيار
لکين ڌرتيءَ ٻارَ، سُمهيو رهن بَکَ تي
ڪيئن اُڏامن گڏجي، جهرڪي ۽ پرمارُ
ور ور ساڳيو وارُ، امنَ- آکيري مٿان
ويڙها اُجڙي ٿا وڃن، بازارين ۾ سُڃَ
ڪڏهن لهندي اُڃَ، دهشت واري ديوَ جي