شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

وڙهندا واچوڙن سان

وڙهندا واچوڙن سان

ٽوپو ڏيندي جُتيءَ کي، سوچي ٿو موچي:
”ڪيڏو مون لوچي، گهاري آهي زندگي“

فيڪٽريءَ مان سائيڪل تي، نڪري ٿو مزدور
خوابن جو منشور، کڻي پنهنجي کيسي ۾

جيسين پنهنجي ديس ۾، ناڻي جو نظامُ
بنا ٽيڪس گودامُ، ڀريل رهندو سيٺ جو

هلي ٿو هرجاءِ تي، ساڳيو ئي تُسخو
ڏاڍي کي سجدو، هيڻو ٿو لتاڙجي

متان سمجهين نڌڻڪا، ڌنارن جا ڌڻ
هي ڌرتيءَ جا ڌڻَ، وڙهندا واچوڙن سان

سُتل ماڙيءَ ڀرسان، جهوپڙيون جاڳيون
اُنهن جون ساڳيون، ڪيسين رهنديون حالتون

”ڪڏهن ڦِرندا ڏينهڙا، متان گهٻرايو“
ٻُڍڙي سمجهايو، ويهي وڻَ جي ڇانو ۾