وڙهندا واچوڙن سان
ٽوپو ڏيندي جُتيءَ کي، سوچي ٿو موچي:
”ڪيڏو مون لوچي، گهاري آهي زندگي“
فيڪٽريءَ مان سائيڪل تي، نڪري ٿو مزدور
خوابن جو منشور، کڻي پنهنجي کيسي ۾
جيسين پنهنجي ديس ۾، ناڻي جو نظامُ
بنا ٽيڪس گودامُ، ڀريل رهندو سيٺ جو
هلي ٿو هرجاءِ تي، ساڳيو ئي تُسخو
ڏاڍي کي سجدو، هيڻو ٿو لتاڙجي
متان سمجهين نڌڻڪا، ڌنارن جا ڌڻ
هي ڌرتيءَ جا ڌڻَ، وڙهندا واچوڙن سان
سُتل ماڙيءَ ڀرسان، جهوپڙيون جاڳيون
اُنهن جون ساڳيون، ڪيسين رهنديون حالتون
”ڪڏهن ڦِرندا ڏينهڙا، متان گهٻرايو“
ٻُڍڙي سمجهايو، ويهي وڻَ جي ڇانو ۾