نينهن جبل جاڳي پيو
ڌرتي! تُنهنجا خواب هي، ڪير اُجاڙي ٿو
ڪير لتاڙي ٿو، رستا تُنهنجيءَ سينڌ جا
خلجيءَ حالت جا ڪئي، روپا ماڙيءَ جي
چُنري لاڙيءَ جي، تيئن ئي ليڙون ٿي وئي
نڪي تمر تو ڏٺا، نڪي کاروڇاڻ
ڪيڏو تون اڻ ڄاڻُ، آهين منهنجي درد کان
جبلَ جُهڪي ٿا وڃن، جُهڪي نٿو اِنسانُ
آهي جي ايمانُ، پنهنجن آدرشن ۾
متان سمجهين نڌڻڪا، ڌنارن جا ڌڻَ
ڌرتيءَ جا، هي وڻَ، وڙهندا واچوڙن سان
جي تون درياهَه خان جي، ڌرتي ڪندين تنگ
ممڪن آهي جنگ، مڪليءَ ۾ ٻيهر لڳي
اڃان پيو اروڙ ۾، جاڳي نينهن جبلُ
ٻاٻاڻن جو ٻلُ، وڙهي ٿو تاريخ سان