نديءَ پاڇو وڻَ جو
تون به آهين ايئن ڄڻ، مون لئه هي اجرڪُ
ناهي ڪوئي شَڪُ، مونکي تنهنجي پيار تي
دل چوي ٿي وڻ جيان، گيت ڪوئي لکجي
تو آڏو پڙهجي، ڪناري درياهَه جي
ڪالهه ويس مان ڳوٺ ڏي، ساڳيو ڄڻ هيو
ساڳيو وڻ هيو، ٻيئي کيڏياسين جتي
دل ۾ اٿئي پيارُ جي، مون سان گڏجي ويهُه
ڇا به چوي هي ڏيهُه، پاڻ ٻوڙا ٿي وڃون
لڳو آهي جڏهن کان، عاشقيءَ جو رنگُ
مون ۾ ڪوئي چنگُ، تڏهن کان وڄي پيو
پوي جيئن ڪنهن وڻَ جو، نديءَ تي پاڇو
اِيئن ئي اوهان جو، عڪس آهي دل مٿان
ڌنارن کي ٿو ڇڏي، بڻائي بيباڪ
عشق اِهو ادراڪ، ڏئي ٿو اِنسان کي