هستيءَ کي پستيءَ ۾ آڻي، عشق پاتي دستارَ
ساڌُو، سنتن، درويشن جا، ڀونءِ تي آهن ڀالَ
رقص ۾ آهي روهڙي ساري ڌرتي ڌُوم ڌمالَ
روهڙيءَ جا سينگار ٿيا هِن، ڪيئي سنياسي
بيدل، بيڪس، ساڌُو صوفي، ڌرتيءَ جا واسي
ڪير آ ’بيدل‘ ڪير آ ’پيرل‘، سڀڪجھه تُون ئي تُون
اندر ۾ جو عشق ويهاري، جهاتِي پاتِي مون
روهڙيءَ جي بازار ۾ آيو، خُوابَ کڻي جوڳي
جنهن سان ملندي سُرها ٿيا ها بستيءَ جا روڳي
بيدل جو هر بيتُ لڳي ٿو صوفيءَ جو سپنو
تُون به طالب پڙهُه اِهو ئي عاشق جو تحفو
عشقَ بنا اِنسانُ اڌورو ڀوڳي ٿو بنواسُ
شعر پڙهي بيدل جا ويٺو سوچي *جهامنداسُ
دُور ٿي ويندا توکان سارا، اُلڪن جا امڪانَ
ويهي پڙهه تُون ”وحدت نامو“ وحدت ۾ انسانَ
عشقَ جو پائي ڳانو آيو، ميلي ۾ محبوبُ
روحُ اسانجو رقص ۾ ايندي اُڏري اُڏري خوبُ
سارنگ، ديسي، آسا، جهنگلو، سارا تُنهنجا سُرَ
دلبر تُون بس راضي ٿي پئُه، راڳيءَ جي ڇا گُهرَ
بي رنگي بازار ۾ آيو، جوڳي رنگن سان
لالُ ويا ٿي بي رنگ ها جي ماڻهو سالن کان
دُوئيءَ واريون دليون ڌوئي ميرُ ڪري ٿو دُور
بيدل کي *بيدل ٿو ڳائي، محبت ۾ مسرُور
سچلَ جي سرمستيءَ جهڙي سنڌوءَ جي مستي
مستيءَ جي اُن رستي ۾ آ، بيدل جي هستي
هستيءَ کي پستيءَ ۾ آڻي، عشقَ پاتي دستارَ
جنهن ۾ ڪائي سوڀَ نه آهي، ناهي ڪائي هارَ
سوچي، سوچي، وِکَ کڻي ٿو گيڙؤَ ويسُ فقيرُ
روهڙيءَ جي هر گهٽيءَ ۾ آهي ننڊَ پيو ڪو پيرُ
عشق جو عڪس ڏسي پاڻيءَ ۾ روهڙي رقص ڪري
تُنهنجي اندرِ عشق جو اهڙو، ڏيئو شالَ ٻري
ارڏائيءَ جي اندرَ مان تُون ڊاهي آءُ لڪيرَ
دلبر جي دروازي تي ڏس ويندين ڪيئن فقير!؟
اچي اوچتو هُن تي آهي عشق ڪيو جادُو
بيدل جي ڪافي ٿو ڳائي مندر ۾ ساڌُو
هِڪَ ڀرِ بيدل، ٻيءَ ڀرِ آهي خواجه جو اَسٿانُ
ڌرم ڪرم ۾ ڇو ٿو اُلجهي اڄڪلهه جو اِنسانُ
*جهامنداس - بيدل سائينءَ جو مُريد
*بيدل - بيدل مسرور بدوي