يادن جو ڪو ڌَڻُ
کڻندينءَ ساڻُ سفر ۾، ڪنهن کي ڪنهن کي تُون
خواب، خط، يادون، روئاريندئي راهَه ۾
تُنهنجي گهر جي در کي، لڳل هيو تالو
تختيءَ تي نالو، مُرڪيو هو مونکي ڏسي
شايد تُنهنجي ڳوٺ مان، ويئي دل ڀرجي
ڪڏهن نه تو سمجهي، سادي ٻولي پيارَ جي
سکي! اچي تون خواب ۾، ڀُلجي وڃين رستو
توکي ڪو رمتو، آڻي هِن فقير ڏي
ننڊ ڦٽائي ٿي ڇڏي، اَڄاتي ڪا ڇِڪَ
توکي ڪڏهن سِڪَ، لڳندي آهي منهنجي؟!
روز اچي ٿو ڊوڙندو، يادن جو ڪو ڌڻُ
مان ڄڻ بڻجي وڻُ، ڇانوَ ڪيان ٿو اُن تي
رهندي اُڃ اُساٽ ئي، ڳوڙها ئي ملندا
سوڙها ئي ملندا، رستا عاشقيءَ جا