شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

مريم جو ڏک

مريم جو ڏک

هُوءَ جڏهن
نئين نئين آئي هئي
ته رياست جي سپاهين
اُن جي آجيان ڪئي هئي،
۽ مير صاحبان به خوش ٿيا هئا.
آزمائش طور جڏهن
اُن ۾ هڪڙو گولو وجهي ڇوڙيائون،
ته اُهو وڃي الهيار خان جي باغ ۾
ڪِريو هو
۽ هڪ نئين چوڻي ايجاد ٿي هئي:
”ڪاڏي مُنهن مريم جو،
ڪاڏي الهيار؟!“
تاريخي حوالو رکندڙ
اِنهيءَ چوڻيءَ ۾
سدائين ياد رهندڙ مَريمَ جي
هاڻي ڪنهن کي به ضرورت ناهي رهي.
جن، اُن کي گُهرايو هو
اُنهن مان ڪوبه جيئرو ناهي.
هُوءَ اُٻاڻڪي ۽ ويڳاڻي آهي
شهر جي وئگن اسٽينڊ وٽ
اُن کي بيهاريو ويو آهي.
ماڻهو سڄو ڏينهن اُن جي پيرن ۾
ٿُڪون ۽ گند ڪچرو اُڇلائن ٿا.
مريم جو ڏک سمجهڻ وارو
هن شهر ۾ هاڻي ڪوبه ناهي رهيو.


*خيرپور جي ٽالپر حڪمرانن جي مشهور ”مريم توب“
Marrium Cannon