شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

سُڏڪو سُڏڪو زندگي ڳڻجي کڻي

سُڏڪو سُڏڪو زندگي ڳڻجي کڻي
پن وانگر پاڻ ئي ڇڻجي کڻي

ڪو ٻُڌڻ وارو رهيو ناهي هتي
هي غزل ديوار تي هڻجي کڻي

سُونهن جون آهن سوين ئي صورتون
پوءِ به هُن جو نانءُ ڪو رکجي کڻي

ڪوبه چهرو ڪين ٿو من کي وڻي
پاڻ کي اڄُ پاڻ ئي وڻجي کڻي

جُهڪڻو ناهي پر ڪڏهن ٿورو جهڪي
گُل رستي تي ڪريل کڻجي کڻي

هُوءَ انا جو ٿي وئي آهي شڪارُ
هن جي در تي پاڻ ئي هلجي کڻي

ٿا مسافر درد جا گذرن جتان
خواب ڪو ٻاري اُتي رکجي کڻي

سال ٿيا جو در تي کڙڪو ناهِه ٿيو
پاڻ کي اَڄُ پاڻ ئي سڏجي کڻي