سُڏڪو سُڏڪو زندگي ڳڻجي کڻي
پن وانگر پاڻ ئي ڇڻجي کڻي
ڪو ٻُڌڻ وارو رهيو ناهي هتي
هي غزل ديوار تي هڻجي کڻي
سُونهن جون آهن سوين ئي صورتون
پوءِ به هُن جو نانءُ ڪو رکجي کڻي
ڪوبه چهرو ڪين ٿو من کي وڻي
پاڻ کي اڄُ پاڻ ئي وڻجي کڻي
جُهڪڻو ناهي پر ڪڏهن ٿورو جهڪي
گُل رستي تي ڪريل کڻجي کڻي
هُوءَ انا جو ٿي وئي آهي شڪارُ
هن جي در تي پاڻ ئي هلجي کڻي
ٿا مسافر درد جا گذرن جتان
خواب ڪو ٻاري اُتي رکجي کڻي
سال ٿيا جو در تي کڙڪو ناهِه ٿيو
پاڻ کي اَڄُ پاڻ ئي سڏجي کڻي