اُڀري ته اوڙهي ڇڏي
دودا ساڳيا درد ئي، وينگس لاڙيءَ تي
روپاماڙيءَ تي، سجُ لهي ٿو سومرا!
سنڌ! تُنهنجي وارن ۾، چانديءَ جون تارون
پوءِ به للڪارون، جَهڪيون ناهنِ جهوڪَ جون
منجهان دريءَ عشق جي، درازي درشن
اندر جو درپن، آءُ ته اُجرو ٿي وڃئي
ڊڄي ته هِي ڊاهي رکي، پاڻ کي اِنسانُ
اُڀري ته اوڙهي ڇڏي، هو اوچو آسمانُ
ڄاڻي بولاخان، حوصلو هالارَ جو
هُو شاعرَ، هُو سورما، ڌرتيءَ جا شهيدَ
محبوبن جي واٽ تي، عاشقن جي عيدَ
وقت جا يزيد، ڪيئن روڪيندا راهَه کي
جن وطن جي عاشقي، مٿانهين ڄاتي
اُنهن کي پاتي، مُرڪي مٽيءَ ڳراٽڙي