شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

اُڀري ته اوڙهي ڇڏي

اُڀري ته اوڙهي ڇڏي

دودا ساڳيا درد ئي، وينگس لاڙيءَ تي
روپاماڙيءَ تي، سجُ لهي ٿو سومرا!

سنڌ! تُنهنجي وارن ۾، چانديءَ جون تارون
پوءِ به للڪارون، جَهڪيون ناهنِ جهوڪَ جون

منجهان دريءَ عشق جي، درازي درشن
اندر جو درپن، آءُ ته اُجرو ٿي وڃئي

ڊڄي ته هِي ڊاهي رکي، پاڻ کي اِنسانُ
اُڀري ته اوڙهي ڇڏي، هو اوچو آسمانُ
ڄاڻي بولاخان، حوصلو هالارَ جو

هُو شاعرَ، هُو سورما، ڌرتيءَ جا شهيدَ
محبوبن جي واٽ تي، عاشقن جي عيدَ
وقت جا يزيد، ڪيئن روڪيندا راهَه کي

جن وطن جي عاشقي، مٿانهين ڄاتي
اُنهن کي پاتي، مُرڪي مٽيءَ ڳراٽڙي