شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

هي درد ڌرم آهي

هي درد ڌرم آهي

ٿو ڀٽڪين پيريءَ ۾
اچ بيدل جي در تي، تون آءُ فقيريءَ ۾

ڪو منڊُ ٿيو آهي
هن روهڙيءَ تي عاشق، ڄڻ چنڊ ٿيو آهي

تون آءُ ته هڪ واري
صوفيءَ جي جُهڳي توکي، ڪئن ڏي ٿي دلداري

هي عشق اڪيلو ٿي
ڪر درد گرُو پنهنجو، تون اُن جو چيلو ٿي

جنهن درد لڳو آهي
هن عشق ــ پروليءَ کي، بيدل به ڀڳو آهي

ڏسُ ويلَ وڃي پيئي
توکي ٿي سڏي روهڙي، هيءَ ريلَ وڃي پيئي

”هي ڪافر آ صوفي“
ٿي جاڳي پئي فتويٰ، ۽ ننڊ آهي مفتي


هي درد ڌرمُ آهي
توکي جو مليو عاشق!، مولا جو ڪرم آهي

ٿي مست نچائي ٿو
هر تعصب کان توکي، هي عشق بچائي ٿو

درياهُه ته ٻوڙيندو
پر عشق ڪڏهن تُنهنجو، ويساهُه نه ٽوڙيندو

هيءَ رمز اِشارن جي
هو چنڊ ٿيو ناچو، ڇم ڇم آ ستارن جي

سوچي ٿو هي يڪتارو
ٿو عشق بنا ڳائي، فنڪار هي ويچارو

هن عشق جي رازن جو
بيدل هو ويو سمجهي، اسرار درازن جو

هي بيتُ نه آ ڪافي
ٻُڌجي ڪا فقيرن کان، هلُ بيدل جي ڪافي

تُون آءُ اُجالي ۾
اي سالڪ! وڃ گم ٿي، بيدل جي رسالي ۾


(بيدل سائينءَ کي ڀيٽا)