هي درد ڌرم آهي
ٿو ڀٽڪين پيريءَ ۾
اچ بيدل جي در تي، تون آءُ فقيريءَ ۾
ڪو منڊُ ٿيو آهي
هن روهڙيءَ تي عاشق، ڄڻ چنڊ ٿيو آهي
تون آءُ ته هڪ واري
صوفيءَ جي جُهڳي توکي، ڪئن ڏي ٿي دلداري
هي عشق اڪيلو ٿي
ڪر درد گرُو پنهنجو، تون اُن جو چيلو ٿي
جنهن درد لڳو آهي
هن عشق ــ پروليءَ کي، بيدل به ڀڳو آهي
ڏسُ ويلَ وڃي پيئي
توکي ٿي سڏي روهڙي، هيءَ ريلَ وڃي پيئي
”هي ڪافر آ صوفي“
ٿي جاڳي پئي فتويٰ، ۽ ننڊ آهي مفتي
هي درد ڌرمُ آهي
توکي جو مليو عاشق!، مولا جو ڪرم آهي
ٿي مست نچائي ٿو
هر تعصب کان توکي، هي عشق بچائي ٿو
درياهُه ته ٻوڙيندو
پر عشق ڪڏهن تُنهنجو، ويساهُه نه ٽوڙيندو
هيءَ رمز اِشارن جي
هو چنڊ ٿيو ناچو، ڇم ڇم آ ستارن جي
سوچي ٿو هي يڪتارو
ٿو عشق بنا ڳائي، فنڪار هي ويچارو
هن عشق جي رازن جو
بيدل هو ويو سمجهي، اسرار درازن جو
هي بيتُ نه آ ڪافي
ٻُڌجي ڪا فقيرن کان، هلُ بيدل جي ڪافي
تُون آءُ اُجالي ۾
اي سالڪ! وڃ گم ٿي، بيدل جي رسالي ۾
(بيدل سائينءَ کي ڀيٽا)