سجدو ڪبو پرينءَ کي، مالها اُنهيءَ جي جپبي
مصلو وڇائي دل ۾، پنهنجي نماز پڙهبي
مستن جي آهي مستي، هر ڪيف کان مٿانهين
دلبر جي ساڻُ هوندو، ڪنهن جي نه ڪاڻِ ڪڍبي
اندر جي آدميءَ کي، رستو فقيري ڏسبو
جي هُو مڙيو نه ظالم، پنهنجي ئي راهَه وٺبي
محبت امن ورهائڻ، منشور آهي پنهنجو
نفرت جي ليڪ گڏجي، هرجاءِ ڊاهي ڇڏبي
سالڪ! پنهنجي عمل سان، تبديل ذهن ٿيندا
ٻيهر امن جو مرڪز، ڌرتي اسانجي سڏبي
”مان ئي مهان ماڻهو، ساري حقير دنيا“
اِهڙو نه ڪو ارادو، اهڙي نه سوچَ رکبي
جوڳين کي روڪبو ۽ ترسي هتي مسافر!
بيدل جا بيت ٻُڌبا، روهڙيءَ جي راتِ پَسبي
لاهوت جي گهٽين ۾ خاڪيءَ چيو هو مونکي:
هڪڙو اکر اُچاري جاڳي آ رات ڪٽبي