شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

سجدو ڪبو پرينءَ کي، مالها اُنهيءَ جي جپبي

سجدو ڪبو پرينءَ کي، مالها اُنهيءَ جي جپبي
مصلو وڇائي دل ۾، پنهنجي نماز پڙهبي

مستن جي آهي مستي، هر ڪيف کان مٿانهين
دلبر جي ساڻُ هوندو، ڪنهن جي نه ڪاڻِ ڪڍبي

اندر جي آدميءَ کي، رستو فقيري ڏسبو
جي هُو مڙيو نه ظالم، پنهنجي ئي راهَه وٺبي

محبت امن ورهائڻ، منشور آهي پنهنجو
نفرت جي ليڪ گڏجي، هرجاءِ ڊاهي ڇڏبي

سالڪ! پنهنجي عمل سان، تبديل ذهن ٿيندا
ٻيهر امن جو مرڪز، ڌرتي اسانجي سڏبي

”مان ئي مهان ماڻهو، ساري حقير دنيا“
اِهڙو نه ڪو ارادو، اهڙي نه سوچَ رکبي

جوڳين کي روڪبو ۽ ترسي هتي مسافر!
بيدل جا بيت ٻُڌبا، روهڙيءَ جي راتِ پَسبي

لاهوت جي گهٽين ۾ خاڪيءَ چيو هو مونکي:
هڪڙو اکر اُچاري جاڳي آ رات ڪٽبي