شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

سمنڊ تي ڪا زندگي بيچين هئي

سمنڊ تي ڪا زندگي بيچين هئي
ڇولين جي نغمگي بيچين هئي

تنهنجي چپڙن تي اچي ها شعر ڪو
ڊائريءَ ۾ شاعري بيچين هئي

هو اڃان طوفان گـــهريءَ ننڊ ۾
ڇو ڏيئي جي روشني بيچين هئي؟!

شخص هرڪو منتظر تولاءِ هو
شهر جي هر چؤدڳي بيچين هئي

سمنڊ وانگر مان هتي لُڇندو رهيس
سارَ ۾ ڪائي سکي بيچين هئي

رات کي اُلڪا ورائي ها ويا
جهوپڙيءَ ۾ ڪا بتي بيچين هئي

رقص جي ناهي اجازت ديسَ ۾
ڪيتري هُـوءَ نِرتڪي بيچين هئي!

روشنيءَ جا رنگ ها ۽ ٽهڪ ها
پر اُتي هڪ ڇوڪري بيچين هئي

سانوري! برسات جان آئينءَ نه تون
منهنجي دل جي ڌرتتي بيچين هئي