سترنگي سرڪار!
دليون عبادتگاهه، عشق تن ۾ ديوتا
ڇڏي سڀئي رستا، راهَه اهائي وٺجي
هڪڙي سٽ لکان مان، ٻي ڪائي لک تون
اهڙيءَ ريت ملون، شاعريءَ ۾ پاڻَ ٻئي
عشق اُڏاري ٿو ڇڏي، سڀئي ننڊ ــــ پکي
اکين منجهه سکي!، ڪنڊا اُڀري ٿا اچن
سڀڪو سمجهي ڪين ٿو، قصو هيءُ قديم
رهيو عشق عظيم ، آهي هر ڪنهن دؤر ۾
هرڪو پَلُ رابيل جان، هرڪو ڏينهن بسنت
چاهتن جو انتُ، ڪڏهن ٿيندو ڪينڪي
پنهنجي رنگن مان تون، رنگ مون تي ڪو هار
سترنگي سرڪار!، بي رنگ آهي زندگي
پيارَ پخاليءَ وانگيان، ڌوتا دل جا دڳَ
مون تي تُنهنجيءَ چڳَ، ڪيڏا ڪيا ڇانورا