شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

وقت ڏيئي هُو ته آيو ڪونه هو

وقت ڏيئي هُو ته آيو ڪونه هو
پر اُتي ترسڻ اجايو ڪونه هو

هر خوشي هئي اوپري تو وانگيان
ڏُک مگر ڪوئي پرايو ڪونه هو

جتِ نظر آئي اُتي تعظيم ڪئي
سُونهن کان هرگز لنوايو ڪونه هو

ڪيتري هئي ميڙ ۾ تذليلَ ٿي
هُن چيو: ”توکي سڏايو ڪونه هو“

سينڌ، سُرمو هو سجاول ۾ گهڻو
پر اکين ۾ ڪو سمايو ڪونه هو

ڪئسٽون، ڪجھه شعر ۽ ٿورا ڪتاب
ٻيو ته مون گهر ۾ بَچايو ڪونه هو

ذلتن ۾ زندگي گذري وئي
سنڌ! پر توکي لڄايو ڪونه هو

نانءَ تُنهنجي سان رهيو منسوب ئي
سومري ٻئي جو سڏايو ڪونه هو