رزق جو فلسفو
پکيءَ کي پڃرو مليو، ماريءَ کي ماني
ڏئي ٿو حيراني، فلسفو هي رزق جو
ڦهليل هُجي پنهنجي، حوصلي جي حدَ
سُکن جي سرحد، پاڻ ئي ايندي ويجهڙي
رستي بيٺل اَڪُ، ٻانهون لوڏي ٿو پيو
ويو اُڪري قافلو، دردن وارو لڪُ
مسافر جو ٿڪُ، رهجي ويو ڇانوَ ۾
وهسڪي ولاتي، پنج ستارا هوٽلون
طبقاتي سماجَ ۾، موت به طبقاتي
غريب جو ڀاتي، مري ڪچي شرابَ ۾
ساڳيائي فنڪار، وري پُراڻيون راڳڻيون
جهومن ٿا ڀوتارَ، ڪنڌ لوڏيندي پنهنجا
هر ڪو پنهنجي رنگ ۾، دنيا آهِه عجيب
ذهني طور غريب، شالَ نه ٿئي ڪو آدمي