پوپٽَ وانگر بيت
ساڳيو رهيو اوپرو، هُو هٺيلو چنڊ
ٻانهون کولي سمنڊ، ڪيڏو هن ڏانهن ٿي وڌيو
چنڊَ هاري دريءَ مان، روشنيءَ جي لپَ
جاڳيل تُنهنجا چپَ، آهي ننڊ گهڙيالَ کي
ڪاڳر تي ويٺو اچي، پوپٽ وانگر بيتُ
شاعريءَ جو کيتُ، اڃا به سائو ٿي ويو
اُڀري آيا چنڊ تي، ٻه ٽي موهيڙا
جوڀنَ ڪوهيڙا، ويڙهي ويس وجود کي
پهتو وڃي ماڳَ تي، هُو اورانگهي لڪُ
مسافر جو ٿَڪُ، سُتل آهي ڇانوَ ۾
برساتي بهار جا، چُنريءَ جهڙا رنگَ
اکيون مهٽي جهنگَ، آهن ڄڻ جاڳي پيا
ندي پنهنجو پيار ٿي، ڌرتيءَ کي ارپي
وڻُ، پکين کان ڪڏهن، نٿو ڇانوَ کسي
ڪين مگر سمجهي، فطرت کي اِنسان ٿو