چنڊ جي ڪائي تمنا تون نه ڪر
پاڻَ تون آهين ڦُليلي
او سهيلي!
ڳالهيون تُنهنجون سَڀَ انوکيون
ڄڻ ته پوکيون، ڪنهن گلابن جون چڪيون
سڀ گهٽيون رابيل جون آهن سَکيون
هُٻڪار جون آهن هوائون ڌار هِي
ڪيتري آ تازگي هِن ڳوٺَ ۾
جهوپڙي جنهن ۾ آ تُنهنجي پيارَ جي.
ڪنهن گهڙيءَ ها ڪنهن گهڙيءَ
تنهنجي منَ ۾ ڪوئي کُٽڪو جيڪڏهن
شامَ جي اونداهه جو اُلڪو اُڻي،
چنڊ جي ڪائي تمنا تُون نه ڪر
۽ نڪي ٿورا ستارا
رات کان تُون گهرُ اُڌارا
عارضي آهن سهارا.
ڪا به ڳڻتي ڪين ڪر تُون
عاشقيءَ جي سرحدن ۾ پيرَ ڌرِ تُون
پنهنجي دل کي ٻارِ تون ڏيئو ڪري
روشنيءَ جنهن جيءَ اڳيان هي
چنڊ ۽ تارا سڀئي پوندا جُهڪي.
ناهين تون ڪنهن پل اڪيلي
عشقُ تُنهنجو ٻانهن ٻيلي
او سهيلي!
پاڻَ تُون آهين ڦُليلي.