شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

چنڊ جي ڪائي تمنا تون نه ڪر

چنڊ جي ڪائي تمنا تون نه ڪر

پاڻَ تون آهين ڦُليلي
او سهيلي!
ڳالهيون تُنهنجون سَڀَ انوکيون
ڄڻ ته پوکيون، ڪنهن گلابن جون چڪيون
سڀ گهٽيون رابيل جون آهن سَکيون
هُٻڪار جون آهن هوائون ڌار هِي
ڪيتري آ تازگي هِن ڳوٺَ ۾
جهوپڙي جنهن ۾ آ تُنهنجي پيارَ جي.
ڪنهن گهڙيءَ ها ڪنهن گهڙيءَ
تنهنجي منَ ۾ ڪوئي کُٽڪو جيڪڏهن
شامَ جي اونداهه جو اُلڪو اُڻي،
چنڊ جي ڪائي تمنا تُون نه ڪر
۽ نڪي ٿورا ستارا
رات کان تُون گهرُ اُڌارا
عارضي آهن سهارا.
ڪا به ڳڻتي ڪين ڪر تُون
عاشقيءَ جي سرحدن ۾ پيرَ ڌرِ تُون
پنهنجي دل کي ٻارِ تون ڏيئو ڪري
روشنيءَ جنهن جيءَ اڳيان هي
چنڊ ۽ تارا سڀئي پوندا جُهڪي.
ناهين تون ڪنهن پل اڪيلي
عشقُ تُنهنجو ٻانهن ٻيلي
او سهيلي!
پاڻَ تُون آهين ڦُليلي.