دل منجهان رستو وڃي ٿو
وئي سموري ڌُوڙ ٿي، پنهنجي دانائي
سُونهنَ سمجهائي، هڪڙي سِٽَ ۾ زندگي
مور واري کنڀ سان، تُنهنجو نانءُ لکيو
اُنهيءَ تي رکيو، ڪنول واري گُلَ کي
پيار بنا هيءَ زندگي، جهڙوڪر آ جکَ
رستي مٿان رکَ، واءُ اُڏاري جيئن ٿي
ناهي نينهن جبل تي، هرڪوئي پُهتو
دل منجهان رستو، وڃي ٿو اُن پار ڏي
سائبيريا جا سنڌ ۾، پُهتا ڏِسُ پکي
مون کي هاڻِ سکي!، تُنهنجي گرمي ٿي کپي
ساحل تي پهچي نٿو، بتيلو هر بار
صديون انتظار، ڪرڻو پئي ٿو پيار جو
جيون جي هر واٽ تي، مايوسين جي کڏَ
مون کي تُنهنجا سڏَ، موٽائن ٿا پيار ڏي