شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

ڪڏهن ڳالهه دل کان اِها تو پُڇي هئي

ڪڏهن ڳالهه دل کان اِها تو پُڇي هئي
نه هو پيار هُن سان رُڳي دوستي هئي

جتي تُنهنجو سُڏڪو ٿي گهايل ڪِريو هو
اُتي دل هي منهنجي ته ڊوڙي جُهڪي هئي

غزلَ ۾ به ساراهَه تُنهنجي ڪئي مون
وائي به تُنهنجيءَ ادا تي لکي هئي

اسان ٻن جي وچ ۾ جا ڦرندي رهي هئي
خبر ناهي تُنهنجي يا منهنجي چُمي هئي

حياتيءَ ۾ هُن ڪيڏو بنواسُ ڀوڳيو
مگر لوڪ ليکي ته ڪيڏي سُکي هئي

منهنجي چاهتن جو اُڃيو سمنڊ هو
ڪڏهن تو اُنهيءَ جي لهر ڪا ڏٺي هئي

ملئينءَ ٿي ته ميلا جمالا ها ڪيڏا
وئينءَ ٿي ته ڪا ڇيتِ دل ۾ چُڀي هئي

اچي عشق احسان اِهڙا ڪيا جو
ڊڄي، پوءِ مون ۾ اچي هُوءَ لڪي هُئي