شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

تون ڪو خوابُ سپيءَ جو ناهين!

تون ڪو خوابُ سپيءَ جو ناهين!

مٽي جهڙا ماڻهو تُون ڇو
هِن مٽيءَ کان گهٻرائين ٿو
جنهن ۾ دوست رهي ٿو تُنهنجو
اُن گهٽيءَ کان گهٻرائين ٿو

تُون ته هوا کان هلڪو آهين
بڙَ جي جڙَ ۾ مُور نه رسندين
ڇانوَ جي دل ۾ جو آ سپنو
اُسَ ــ اکين سان مشڪل پسندين

تو آ جيڪو رستو چونڊيو
پنهنجن کان سو دُور وڃي ٿو
ظاهر ڪيڏا رنگ انهيءَ تي
ٽوڙي سو دستور وڃي ٿو

ڏيئي جي هِن اک ۾ ڏِسجي
ڪيڏا لُڙڪ سُتا پيا آهن
ساري رات جلي ٿو تنها
پوءِ به ميارون اُن وٽ ناهن

پورالو هڪ وڻ آهين تون
ڪيئن هوا سان ڳالهائيندين!
تنهنجا پير اُگهاڙا آهن
ڪيئن ڪنڊن کي سمجهائيندين!

جي آ راهَه اسان جي ڌُنڌلي
تون ڪو خوابُ سپيءَ جو ناهين
لهرن تي ويساهُه نه تُنهنجو
پوءِ به سمورو سمنڊ ٿو چاهين

هُو به ته هڪڙو ماڻهو آهي
ڳاهُه ٻنيءَ ۾ ڳاهي ٿو جو
ڊاهڻ بدران ٺاهي ڇڏِ تون
ديس به توکان چاهي ٿو سو

ڪيڏا پيارا ماڻهو ها، جي
الائي ڪهڙي پار لڏي ويا
آشائن جي رُڃَ ۾ رُلندي
قدمن جا نيشان ڇڏي ويا
اڻپورا ارمان ڇڏي ويا

تون به ته يار! لڏي ئي ويندين
ميلو نيٺ ڇڏي ئي ويندين