چانڊوڪيءَ جي ڇانوَ ۾
ڪيڏو ٻارَ ڊڪيا، ڀوري بادل پوئتان
سدا اُنهن سمنڊ تي، وڃي رقص ڪيا
اُڃيا ئي رهيا، آهن خواب ٿرين جا
بهارن جا پيرڙا، پوءِ به ديسُ اُداس
ڪاڇو، ٿَـــرُ اُماس، چانڊوڪيءَ جي ڇانوَ ۾
پاڻي پاڻي ڪن پيا، اُڃارا سڀ لڪَ
ٽانڊن جهڙا ڏينهڙا، ڇانوَ نه ڏين اڪ
ڪٿي لاهي ٿڪ، ڪولهڻ ويهي واٽ تي
ويو ٻُڏي هو سوچَ ۾، پوڙهو ڪارونجهر
مورن بنا هِي ٿرُ، ڪيسين رهندو جيئرو؟!
ڪارونجهر ۾ هُلَ، مور به ماندا ٿي ويا
وڃن ٿا مُرجهائجي، ڏيهاڙي ڪئي گُل
ڀوتارن جي ڀُلَ، کاتي ۾ تقدير جي
ڀُڻڪيو ڀوڏيسرُ، دُکي ڪارونجهر ٿيو
نعرا سڀُ مري ويا، اٽو، لٽو ۽ گهرُ
سنڌ سموري ٿرُ، ڄڻ ته ٿيندي ٿي وڃي