تنهنجي ياد عبادت وانگي
ڏيئو آهيان ٻرڻ بنا پيو اوندهِه ۾ سُڏڪان
تون ئي مون کي ٻار اچي اَڄُ پنهنجن هٿڙن سان
ڏات نه مون ۾ ڏانءُ نه ڪوئي هر پاسو ويران
مون ۾ ڪهڙا ڳُڻ ٿي ڳولين مان ادنيٰ انسان
”مان“ ۽ ”مان“ جي دروازي تي ويچارو ٿيو پيار
پنهنجي اَنا ۾ ويڙهيل ماڻهو ڪوريئڙي جو ڄارُ
دنياداري ڌُوڙ ڪري وئي اندر ۾ ٿيو غيرُ
ڌوٻي بڻجي عشقُ جو آيو ڌوئي ويو سڀ ميرُ
ننڊ جي گوري کائي سُمهي پئي عاشق جي تقدير
اوجاڳي جو ڳانو پائي گهاري راتِ فقير
جاتي ڪاٿي ڊپ ٿو ڊوڙي ٿـرُ، اُتر ڪاڇو
هر هرڻيءَ جي پويان آهي پرماري پاڇو
تُنهنجي ياد عبادت وانگي سارو ڏينهن سرُور
عشق اچي اُڇلايو آهي پيرن منجهه غرُور
ڀل ته جبل تان ڪري پوان ۽ ٽُڪرا ٽُڪرا ٿيان
شالَ نه آءُ ڪران او سائنڻ! تُنهنجن نظرن مان
رشتن ناتن جون ديوارون دري نه ڪوئي درُ
هر ماڻهو پڃري ۾ آهي حاويلي يا گهَرُ
توکان دور ڪرڻ ٿيون چاهِن سامونڊي لهرون
مون کي بچائي ٻوڙي وينديون تُنهنجون ئي نظرون
نيڻن جا ها دروازا تو ڇالئه بند رکيا؟
تُنهنجي شهر ۾ خواب اسان جا رُلندا رات رهيا
صحرا جهڙو روح آ منهنجو گهڙي گهڙي صدمو
اُن ۾ تُنهنجي ياد ائين ڄڻ پاڻيءَ جو چشمو
ڪڪرن سان گڏ پکي ائين ڄڻ تُنهنجا مُنهنجا خواب
شعر چياسي بڻجي ويا ڄڻ پنهنجو پاڻ ڪتابَ