هڪ شاعر جو گهر
ميرواهَه جي ڀرسان آهي
هڪ شاعر جو گهَرُ
گهر به آخر ڊهي وڃن ٿا.
ميرواهَه جي ڀرسان آهن
ڪيئي اوچا وڻَ
وڻ به آخر ڪري پون ٿا.
پر، جنهن جوڙيا دلين جي اندر
پنهنجي پيارَ جا گهرَ
سي گهر ڪڏهن به ڊهي نه سگهندا.
تخليقن جا اُوچا هِي وڻ
طوفانن کان ڪونه ڊڄن ٿا
جھومن ٿا پيا وڻ اُهيئي
ڪڏهن به ڪِرندا ڪونه
ڀلي زمانو نفرت سانڍي
حيلا هلائي ڇونه.