جيئن پکين جا پرَ سنڀالنِ ٻارَ ٿا
تيئن اسان تُنهنجي سنڀاليون سارَ ٿا
مون اُماڻيا عرض توڏي ڪيترا
موٽَ ۾ ڊوڙيو اچن انڪارَ ٿا
پڳَ ٻُڍڙي جي وئي آ جُهور ٿي
پٽ جو هن کان رهن سڀُ ڌار ٿا
پيارَ جي پيرن ۾ جو جُهڪجي وئين
ماڻهو اُن کي تُنهنجي سمجهن هارَ ٿا
ٿي ويا پاهڻ سڀئي انسانَ ڄڻُ
پاڻَ ۾ ڪن گفتگو هٿيارَ ٿا
لفظ اُڇلي ٿو چوين هي عشق آ
دربدر اِن لئه ٿين اظهارَ ٿا
ڪيترو ڀوڳي ٿي پنهنجي عاشقي
ذهن ۾ جاڳن جڏهن تڪرارَ ٿا