شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

تماشو دردُ ٿو بڻجي

تماشو دردُ ٿو بڻجي

اهوئي ديس آ پنهنجو
سدائين خوف هرڻين کي
هتي آ راڄ بگهڙن جو.

سرن تان چادرون ڇڪجن
گهٽِين ۾ عزتون ڌڪجن
ٽڪن تي فيصلا پڙهجن
ڪٿائون ڪيتريون لکجن
اِهوئي ديس آ پنهنجو.

ننگن تي تُهمتون ساڳيون
اُهي ئي ڏاڍ جا جرڳا
رُلن پيرن ۾ ٿيون پوتيون
سدائين ڌُوڙ ٿيا پٽڪا
روشن سَڀُ ڪورٽون، ٿاڻا
انڌيرن ۾ ٻُڏا ڀاڳيا
اهوئي ديس آ پنهنجو.

تماشو درد ٿو بڻجي
خبر اخبار ۾ ڇپجي
اِهو انياءُ ڇا چئجي؟
هُنن جا ڪوٽ هِن ڪارا
جتي سڀُ رُوحَ ٿيا قيدي
هِنن جا ڪوٽَ ڏس ڪارا
ڇڏنِ ٿا سوچ کي وڪڻي.

اِهو ئي ديس آ پنهنجو
اسان کي پوءِ به پيارو آ.