شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 5.0/5.0
  • 2505
  • 835
  • 3 سال اڳ
  • 0
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ
سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”نيروليءَ جو خواب“ اوهان اڳيان پيش آهي. هي ڪتاب نامياري شاعر ۽ ليکڪ ادل سومري جي شاعريءَ جو مجموعو آهي.
ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
هي ڪتاب پوپٽ پبلشنگ هائوس، خيرپور پاران 2017ع ۾ ڇپايو ويو. ٿورائتا آهيون پوپٽ پبلشنگ، هائوس جي سرواڻ قربان منگيءَ جا جنهن ڪتاب جي ڪمپوز ڪاپي موڪلي.


[b]محمد سليمان وساڻ
[/b]مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com ڪتاب جو مطالعو ڪريو
POPAT BOOK NO. 105

ارپنا

سنڌ سلامت پاران

نيروليءَ جو خواب

پبلشر نوٽ

آخري ڳوڙهو بچي، تُون رقص ڪر

مٽيءَ جي درد کي ڳڻجي

ڌاڳا ٻَڌا وڻن کي

ڊاڪٽر دانيءَ جي نالي هڪ درخواست

وقت ڏيئي هُو ته آيو ڪونه هو

Lust and Love are different things*

دريءَ جي شيشي مان

مريم جو ڏک

ملياسين موجَ مستي هئي

خزان ۾ رهيو آ سدا ديسُ پنهنجو

جنهن جي منَ ۾ تولئه جاڳيو پيارُ هو، سو مان هُيس

تنهنجي وارن جا لتاڙي پيچرا

سترنگي سرڪار!

ها تون گهڻو بااختيار آهين

ٻيڙي، اُداس سانجهي

سانوري سامري

در اکين جو هوءَ ٽپي ئي ڪانه ٿي

عُذر خواهي ڪجي ڪنهن سان؟!

اَجرڪَ جهڙي عاشقي

دل جي قبر ۾ دفن ٿيل سُڏڪو

ٿڪا ناهِن مُسافِرَ هِي

دردن جوڙيو پاڻ کي

امر ڪهاڻي

سکر جو ڊسمبر، هُو ڳالهيون پُراڻيون

شاعر جي مرضي

ڌُوڙ اُڏامي ٿي پئي

مفلسيءَ جو فلسفو

ڪهڙا به ڏينهن ايندا

ڪهڙين ڪهڙين تُهمتن کي سارجي

اوهان تي ڇو نه پوءِ مرجي؟!

عاشقي ٿڪجي نٿي

نئين صبح جي نئين عذابَ تائين

دل منجهان رستو وڃي ٿو

رُڳو تُون آن مُنهنجي

نُور خاتون کي مشورو

تُنهنجا نه ٿي سگهياسين

يادن جو ڪو ڌَڻُ

نئون دؤر آهي ڪامريڊ!

ڇا لئه ڇڏيو تو وڪڻي

درد جون دل تي چٽيل ڳالهيون پڙهي

جنهن جو عشق وڪيلُ

آرسيءَ مان گُهورَ پائي

اکين ۾ رُڃَ جو رستو

نه پوپٽ نه ڪوئي اُتي هو گُلاب

ڏاتِ! مون کي ٻه ٽي

مراقبو

چنڊ جي ڪائي تمنا تون نه ڪر

نديءَ پاڇو وڻَ جو

ڄامشوري ۾ ڏٺو مون سنڌ کي

سنڌ ــ هڪ مقدس عقيدو

نينهن جبل جاڳي پيو

درد جي هڪ لڪير

ٻولي شاهه لطيف جي

ڌرتي! توکان ڌار

تُنهنجي خودڪشيءَ جي تاريخ

ڪين آهي ٿڪي، سنڌ جي عاشقي

امير خسروءَ جي مزار تي

لاکين جو دڙو ٿي وئي

ڏُور کان ڏسندي رهي هڪ جهوپڙي سيلاب ۾

ننڊ جي شهر ۾

ڪنهن مسافر جان اڪيلو، ساڌٻيلو

لٺ جي سهاري تي هلندڙ پوڙهي ثقافت

هي درد ڌرم آهي

جنهن وڻَ هيٺان گوتم هو

ڳالهه جيڪا ڪري، سا لڳي شاعري

تنهنجي ياد عبادت وانگي

پيار جي مرضي آ، هُو

هڪ شاعر جو گهر

رستن کان تنهنجو پُڇيو

مان پنهنجو وقت وڪڻان ٿو

زندگي ڪاڏي ڌڪي ٿي !

ڇَڄ جي ڇانوَ ۾

عشق ئي آهي آجپو

سمنڊ ڇو سُڏڪا ڀري ٿو؟

چاڪيواڙي جي شامَ

کاري در جو درد

تُنهنجي ٽرين ڪنهن وقت به اچي سگهي ٿي

پيار جي وسريلَ ڪَٿا، آڏو اچي وئي

عشق ناهي سوکڙي بازار جي

ڪا دانهن اُٿي دل مان

ٺريل چلهه

ڏاٽن واريون عورتون

قيدياڻيءَ جي عيد

هي خواب جهڙا سکين جا رستا

ڪشالا دردَ جا ڪاٽي

هڪڙو خط مليو مونکي

چمپا جو ڏوهُه

ڄارَ ۾ پنڇي اڪيلو مان هجان

ڪنهن ستاري جان وڃي ٽُٽندو ڪٿي

نينهن نچايو مينهن ۾

عشق جي آرسي

واٽون ته ڪيئي آهن

ڪائنات هڪ دريءَ مان لوڪو! ڏسان ٿو مان

هڪ ديس ڀڳت جو ڏس پتو گهرجي

تون ڪو خوابُ سپيءَ جو ناهين!

ڄڻ ته ڪا اُجڙيل حويلي ٿي وئي

ويندين سهي مُسافر!

دل مڃي ئي نٿي

پهريون ذائقو پيار جو

نظر واٽَ ويندي نظر ۾ ٻُڏي وئي

اَڄُ به تُنهنجي ياد جا

مون ڏي اچين ٿي جڏهن

سُونهن کي ڏيندو سلامي ٿو اچي

اوسيئڙي کان بهتر آهي

الزام ۾ ويڙهيل لاش

اُلڪا عُمر ڪوٽ جا

سجدو ڪبو پرينءَ کي، مالها اُنهيءَ جي جپبي

محقق عشق ناهي ڪندو

هستيءَ کي پستيءَ ۾ آڻي، عشق پاتي دستارَ

ڪڏهن ته روهڙيءَ آءُ

سُڏڪو سُڏڪو زندگي ڳڻجي کڻي

موڪلائڻ مهلَ

آهي مون سان شاعري

شاعريءَ ۽ گفتگوءَ ۾ باڪمال

سمنڊ تي ڪا زندگي بيچين هئي

گهاري وڃبي راتڙي

هڪ تمدني الميو

تُون ڀلي ڪجھه ڪو نه ڏي

کنوڻين وانگي اوچتو

وچڙن ٿيون واٽون

سِوا تُنهنجي ٻيو ڪيرُ هو منهنجو

ڇو مسافر کي ٿي رولين رُڃَ ۾ ؟!

ايڪتا جي ڏينهن تي ڪي

وچن جهولي لال جو

هر ڳالهه وساري تُون

ملاحن جي درد جو نوحو

چنڊ ڏُکارو ٿو لڳي

ٻه ٽي پيار جا تُون اکر هي کڻي وَڃُ

مورن جا کنڀ

چانڊوڪيءَ جي ڇانوَ ۾

اوچا درجا پيار ڏئي ٿو

ڪتابن کان ٻاهر به روشني آهي

ڀلو سڀَ جو ديس

مون سورج ٿڪلَ کي ڏٺو آهي روئندي

قبرسان جهڙو شهر

کڙڪيو دروازو

هر لهرَ آهي مُقدس ويرَ ۾

اڃان هيءَ سُونهن ٻوڙي ٿي

سمنڊ! تُنهنجيءَ جهولَ ۾

ايڌيءَ جو پينگهو

اوهانجي جي سارَ جو سُڏڪو، اڃان آ واٽ تي بيٺو

زندگي گهارن پيا ٿا

اُڀري ته اوڙهي ڇڏي

اجازت نامي کانسواءِ لکيل نظم

اکين جي تير جو جادو

هي جُهڙن جون جهالرون

خوابَ اسان جا پوڙها ٿي ويا

رات جو ويلو ترسيل آهي

سچل سائين! ڳالهه نه سمجهن

فقير جي دونهين

هُن سنڌ امڙِ جهڙو

شامَ جو يادون، مَهڪي تُلسي

تلوارون تاريخ جون

اوهان جي اچڻ تي

واٽ ويندي اَڄُ وري گڏجي ويو

ڌاڳا ڌوئي ڌرم جا

آهي عشق ڌنار

گُهٽ اڳيئي، ڳالهيون ڪر

اَڄُ به کڄن مارئيون

ٻارَ ووٽ ناهن ڏيندا

صحن، ڪمرا، پڌر اڪيلو هو

تو جي پيتو اُڌارو

جيئن پکين جا پرَ سنڀالنِ ٻارَ ٿا

ڄڻ پرينءَ جو رُوپ ڌاري

پوپٽَ وانگر بيت

دردُ مُنهنجو ڪو به ڄاڻي ڪين ٿو

تُنهنجي نديءَ ڏانهن

جنگ تباهي آ

زندگي ٻيو به گهڻو ڪجھه چاهي ٿي

ڍنڍون زهر ٿي ويون

غزل هو يا ڪو نوحو هو

موهن دڙي جا آدمي

پُراڻن ڪتابن جو ميلو

تو کان سُهڻو ڪيئن ۽ ڇاجو هُيو؟!

چنيسر جا چار ڏينهن

عاشقيءَ جي اُڀ تان

قديمي ڳوٺ جو نقشو

عاشقيءَ جون آڱريون روشن هُجن

انگريزي ڌُن تي هو جمالو

ڌرتي ته اُها ساڳئي

دربدر خواهشون

هن پيار کي تُون پنهنجو

هُو ڇٽي کولڻ بنا ڏسندا رهيا

محبت کي مارڻ جو حق آهي

رزق جو فلسفو

ٿيون سڏنِ توکي هوائون

6 آگسٽ 1945ع

ڌپَ ڪري ويلَ پاروٿا ويچار

اُجڙيل گهرن منجهان

فطرت سان ٽڪراءُ

تنهنجو منهنجو رواج

وڇايل بي رحم نظرون

خوف جو چهرو، اڄوڪي رات آهي

مادري ٻولين جي عالمي ڏينهن تي

ديس دکي درويش جو

ٻوليءَ تي ٻاجهَه ڪر تون

هِن ٿڪل مسافر جو

تماشو دردُ ٿو بڻجي

هر مقبرو قابلِ تعظيم ناهي هوندو

مينهن پُڄاڻان اوچتو

جوڀن جا جمالَ

درد منهنجو جيڪڏهن سمجهي وڃي

اوچتو مون سان ملي وئي

اسان صرف تصوير ۾ خوشحال لڳندا آهيون

ڪڏهن ڳالهه دل کان اِها تو پُڇي هئي

پينگھي ۾ سُتل آهين

سمنڊ جهڙي شاعري

اسان جي ڳوٺ جو نوحو

ڪبوتر اکين ۾ ڪي منظر ڦرن ٿا

مٽيءَ لاءِ تحفو

وڙهندا واچوڙن سان

دردن جي ماٿريءَ ۾

توکي تمغو ضرور ملندو

هي نئون ذائقو به چکي ڏسجي

اسان جبران جا ساٿي

ڪفن ايڌيءَ جو مليو

مٺڻ جي ڪوٽ مان ڪُوزو

مون لئه ڄڻ ڪو زلزلو ويٺو هُيو

دلين ۾ درد جا دونهان

آهي مرضي ڏاتِ جي

سپين جي ڳوٺ جون ڳالهيون

ڳالهيون تُنهنجي پيار جون

مندر ۾ پدمڻي پُهتي

مان جڏهن توسان مليس ڄڻ زندگيءَ ۾ سمنڊُ هو

سنڌ جي صبح جو منظر

ڪتاب تي آيل ريٽنگ ۽ رايا

5.0

(ڪُل 0 رائين آڌار)



ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.

  • ليکڪ ادل سومرو
  • ڇپيو ويو 2017
  • ڇپائيندڙ پوپٽ پبلشنگ هائوس
  • ڇاپو پھريون
  • عالمي ڪتاب نمبر
  • آن لائين ٿيو 18/Jan/2019
  • ترجمو آھي؟ جي نہ
  • ٽيڪسٽ ۾ آھي؟ جي ھا
  • لاٿو ويو 835 ڀيرا

ڪتاب ۾ ٽِڪليون