شاعري

نيروليءَ جو خوابُ

ادل سومرو سِنڌي ٻوليءَ جو اهو سرموڙ شاعِرُ آهي، جنهن پنهنجي مُنفرد اسلوبَ ۽ شاعراڻين صنفن توڙي موضوعن جي رنگارنگيءَ آڌار، سنڌي شاعريءَ جي هاڻوڪي اِتهاسَ ۾ پنهنجي الڳ، منفرد ۽ مٿاهين حيثيت ماڻي آهي. ادل سومري جي شاعري مُحبت جي نفيس احساسن سان به واسيل آهي ته مَنجھس، سنڌ جي تهذيبي ۽ ثقافتي وِرثي جا رنگَ به مُرڪن ٿا، ساڳي ئي وقت سماجي الميا، سُورَ ۽ ناسُورَ به ادل سومري جي شاعريءَ جو موضوع بَڻجي، سندس شاعريءَ کي اُوچو درجو بخشين ٿا. ادل سومرو پنهنجي شاعريءَ وسيلي پنهنجي پڙهندڙن سان هميشه جُڙيل رهيو آهي. هُو ڪنهن به موڙ تي ٿَڪو ناهي. سندس شاعريءَ جو هي نِڪور ۽ مَن موهيندڙ ڪِتابُ، انهيءَ ڳالهه جو ثبوت آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2477
  • 833
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ادل سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيروليءَ جو خوابُ

سنڌ جي صبح جو منظر

سنڌ جي صبح جو منظر

فجر جي بانگ جا ڪِرڻا
ڀرينِ ٿا نُور منظر ۾
ٿئي ٿو سڏ مسجد کان
اُٿو اي مومنو جاڳو!
جاڳيو آ ننڊ مان سُورج
کجين جي جُهنڊ مان اُن جا
ننڊاکا نيڻ ٿا ڏسجن
مندر جي گهنڊ جون لهرون
ڀڄن سان ڀاڪُرين پئجي
وڃن ٿيون چؤڏِسا وکري
سنڌوءَ جي سِير پوڄيندي
ڪري اشنانُ ٿو ساڌو
ڪليسا جا ڪبوتر هُو
خدا جي ذڪر ۾ آهن
پڙهي انجيل ٿو راهب
مسيحا جي سنگِ مرمر
پوي ٿي مورتي جاڳي.
ڀٽائيءَ جي فقيرن به
ڇڏيون آهن رليون ويڙهي
سچل سائينءَ جي آڳر تي
لٿيون آهن سوين جهرڪيون
ڏُکن جا ڄار هُو اُڻندي
مهاڻو سمنڊ تي پهتو
هليو مزدور سائيڪل تي
کَليو آ مل جو دروازو
اکيون مهٽي اُٿيو رازو
وٽي ڌاڳا هُو ڪوري ٿو
ڊکڻ رندو کڻي نڪتو
ڪُنڀر آويءَ مٿان پهتو
کٽيءَ کي کُنڀ جو اُلڪو
ڏسي هاريءَ کي ڏاٽي سان
ٻنيءَ جي دل پئي ڌڙڪي
ڇڪي ٿي ڏور هارياڻي
ڪري جُهو جُهو پئي ماٽي.
ڦٽائي ننڊ نانگن جي
جاڳيا جهمپير جا جوڳي
گُهلي ٿي واءُ ڌرتيءَ تي
سڀيئي ڌرم ۽ جاتيون
وڃن ٿا واسجي هڪ ٿي
مٽيءَ جي رنگ ۾ رڱجي.
گسن تي کيرَ جون لوٽيون
صُبح جي هير هاري ٿي
امڙ جي پيار جان اُجرو
صبح جو عڪس هي لوڪو!
منهنجي هِن سنڌ جو آهي
منهنجي هِن سنڌ جو آهي.